Στις αρχαίες τραγωδίες ανατέµνεται η ίδια η ζωή. Ο άνθρωπος, ως σύνθεση αντιθέσεων, παρουσιάζεται να υποφέρει, να χαίρεται, να ερωτεύεται, να µισεί, να καταριέται, να µετανιώνει, να συµπαραστέκεται, να παρατηρεί, να υπακούει, να αντιτάσσεται, να τιµωρεί, να τιµωρείται, να αδικεί, να αδικείται, να εύχεται, να επικαλείται, να ορκίζεται, να εκδικείται, να φιλοσοφεί.
Κατά την ενασχόλησή µας µε τα κείµενα σκεφτήκαµε να ξεχωρίσουµε κάποιες από τις ωραιότερες «στιγµές» τους, δηλαδή τα λόγια που «µιλάνε» πέραν του µύθου κάθε τραγωδίας και που µας αγγίζουν και σήµερα σαν να µην έχει περάσει ούτε µια µέρα από τότε που γράφτηκαν. Ακόµα και µέσα από τα επιλεγµένα µόνο αποσπάσµατα έχει την ευκαιρία ο αναγνώστης να προσεγγίσει τον τρόπο σκέψης όχι µόνο των τραγικών ποιητών αλλά και γενικά των αρχαίων Ελλήνων στην καθηµερινότητά τους, να γνωρίσει τον πολιτισµό τους και να διαµορφώσει προσωπική άποψη για τη βιοθεωρία τους• σε κάθε περίπτωση θα προβληµατιστεί, θα εκπλαγεί από την καθαρότητα της σκέψης, αλλά και θα συγκινηθεί από την αλήθεια του περιεχοµένου.