…εκείνος γνώριζε ότι σύντομα η εκδίκηση θα πλημμύριζε την καρδιά του από χαρά. Επανέλαβε μέσα του το παλιό σικελικό ρητό “La vendetta e un piatto che va servito freddo”, μέχρι που η μελωδική φράση έγινε ένα με τον ρυθμό της ανάσας του…

Γνώριζε πολύ καλά ότι μονάχα ο θάνατος θα ήταν σε θέση να ξεπλύνει την προσβεβλημένη τιμή του. Δύο φορές είχε προσβληθεί, είχε ταπεινωθεί. Η είδηση της μη αποδοχής της υποψηφιότητάς του, σχολιασμένη και από τις πιο υποδεέστερες εφημερίδες, τον είχε μετατρέψει σε αντικείμενο εμπαιγμού ακόμη και των αμόρφωτων ανθρώπων. Οι άσπονδοι φίλοι του σχολίαζαν χαμηλόφωνα, ανάμεσα σε σαρκαστικά χαμόγελα: “Θα το επιχειρήσει και πάλι, και πάλι δεν θα τον δεχτούν. Jamais deux sans trois…” Δεν θα τους πρόσφερε λοιπόν αυτήν την ευχαρίστηση…

Στο Ρίο ντε Τζανέιρο του 1924 όλα μοιάζουν ειδυλλιακά… εκτός από τους αθανάτους της Ακαδημίας Γραμμάτων που ένας-ένας αρχίζουν να πεθαίνουν μυστηριωδώς…