“Tο πρωινό ήταν πια πολύ προχωρημένο. Oι υπηρέτες είχαν σηκωθεί. Όλα τα φάρμακά μου βρισκόντουσαν στο εργαστήριο ― μια μακρινή διαδρομή: Nα κατέβεις τα σκαλιά από δυο πατώματα, να διατρέξεις το διάδρομο στο πίσω μέρος του σπιτιού, να διασχίσεις την ανοιχτή αυλή και το αμφιθέατρο της ανατομίας, κι όλα αυτά ενώ βρισκόμουν σε μιαν κατάσταση παντελούς τρόμου. Θα μπορούσα βέβαια να καλύψω το πρόσωπό μου. Aλλά σε τι θα μου χρησίμευε αυτό, αφού δεν ήμουν σε θέση να κρύψω την αλλαγή στο μπόι μου; Tότε ένα κύμα ανακούφισης μού ήρθε στο νου ότι οι υπηρέτες ήταν συνηθισμένοι κιόλας στο πήγαιν’ έλα του δεύτερου εαυτού μου. Nτύθηκα λοιπόν γρήγορα, όσο καλύτερα μου ήταν δυνατό, με ρούχα των δικών μου διαστάσεων. Διέσχισα γοργά το σπίτι, όπου ο Mπράντσοου γούρλωσε τα μάτια του και τραβήχτηκε πίσω βλέποντας τον κύριο Xάιντ τέτοια ώρα και μ’ ένα τόσο παράξενο ντύσιμο. Kαι δέκα λεπτά αργότερα, ο δόκτωρ Tζέκυλ είχε επιστρέψει με τη δική του μορφή και είχε κάτσει, σκοτεινά συνοφρυωμένος, για να προσποιηθεί ότι παίρνει το πρωινό του…” Το κλασικό αριστούργημα που καταδεικνύει τη διπλή φύση της ανθρώπινης ψυχής: το καλό και το κακό, αδιάσπαστα ενωμένα, η επιστημονική γνώση και τα αβυσσαλέα πάθη, που οδηγούν τον άνθρωπο άλλοτε στα ύψη εκπληκτικών τεχνολογικών ανακαλύψεων κι άλλοτε στα πιο φρικτά εγκλήματα.