“Κόνορ, είναι όλες οι χώρες στις οποίες έχεις ταξιδέψει τόσο περίεργες όσο η προηγούμενη;”
Η Κόνορ κοίταξε τον συνταξιδιώτη της, που ήταν ξαπλωμένος λίγο πιο πέρα.
“Δεν μπορώ να ξέρω τι θα φανεί περίεργο σε σένα, Ωρίων. Φαντάσου πως σε αρκετές χώρες με έχουν ρωτήσει: “Είναι όλοι οι ταξιδιώτες τόσο περίεργοι όσο εσύ;””
“Τι να περιμένω, όμως, από τα μέρη τα οποία θα επισκεφθούμε;” επέμεινε το αγόρι.
Η Κόνορ έστρεψε πάλι το βλέμμα της στον στολισμένο με αστέρια ουρανό.
“Από μοναδικούς νόμους μέχρι ιδιαίτερα έθιμα και συμπεριφορές, από τεχνολογικά θαύματα μέχρι πρωτόγνωρες κοσμοθεωρίες, θα δεις πως κάθε χώρα έχει κάτι το διαφορετικό. Θα δεις χώρες που μοιάζουν με τη δική σου χώρα και μέρη όπου, για σένα, οι άνθρωποι θα φέρονται παράλογα. Μέρη φιλόξενα και μέρη αφιλόξενα. Κοινωνίες δυστοπικές για κάποιους ανθρώπους και ουτοπικές για άλλους”.
Ένα πεφταστέρι διέσχισε βιαστικά τον ουρανό, αφήνοντας φευγαλέα το ίχνος του ανάμεσα στα αστέρια.
“Και, φυσικά, θα δεις μέρη τόσο όμορφα όσο η θέα που έχουμε τώρα”, κατέληξε η κοπέλα.
Οι δύο ταξιδιώτες έμειναν σιωπηλοί για αρκετή ώρα, ο καθένας χαμένος στις σκέψεις του.
“Πώς λες να είναι η επόμενη χώρα;” είπε τελικά ο Ωρίων.
Η Κόνορ χαμογέλασε.
“Δεν ξέρω, αλλά ανυπομονώ να δω…”