Ο Τζέιµς Καρούν είναι Γιγαντοκυνηγός στο επάγγελµα. Δελεάζει Γίγαντες µε απίθανα µουροδολώµατα, τους παγιδεύει µε το µαγικό του δίχτυ και, στη συνέχεια, µεταφέροντάς τους µε το κάρο-κλουβί το οποίο σέρνουν φτερωτές λεοπαρδάλεις, τους φυλακίζει σ’ έναν τεράστιο λάκκο. Έχοντας αιχµαλωτίσει εκατόν εβδοµήντα τέσσερις Γίγαντες, είναι ήρωας και διασηµότητα στο χωριό των ανθρώπων. Ώσπου η σύντροφός του, η πριγκίπισσα Μελοντί, εξαφανίζεται και?όλα δείχνουν πως πρόκειται για απαγωγή. Η ζωή του Τζέιµς Καρούν, των ανθρώπων και των Γιγάντων ανατρέπεται και θα χρειαστεί να δουν τον κόσµο µε άλλο βλέµµα… Περιπέτεια, δράση, µυστήριο, αχαλίνωτη φαντασία, ξεκαρδιστικό χιούµορ και συγκινητικές ανατροπές συνθέτουν στις σελίδες του Γιγαντοκυνηγού ένα επικό παραµύθι µε µοντέρνα γραφή, το οποίο µιλά για τη διαφορετικότητα, τη συνύπαρξη, την ανθρωπιά, την αλαζονεία, την εµπιστοσύνη, την πίστη στον εαυτό µας και για τις επιλογές που καθορίζουν ποιοι πραγµατικά είµαστε.

«Αν τα συστατικά στοιχεία για να γραφτεί ένα επιτυχημένο βιβλίο για παιδιά είναι το ενδιαφέρον και πρωτότυπο θέμα, το χιούμορ, η παραγωγική φαντασία, η εικονοπλαστική δεινότητα, η έλλειψη διδακτισμού και η ελκτική μυθοπλασία, τότε το βιβλίο «Ο γιγαντοκυνηγός» μπορεί να συμπεριληφθεί στην κατηγορία του θελκτικού παιδικού αναγνώσματος. […]

Ο Δημήτρης Μελικέρτης, αρκετά νέος και πρωτοεμφανιζόμενος, διαθέτει την ωριμότητα να καταπιαστεί με δύσκολα θέματα, αλλά καθόλου με τρόπο διαχειριστικό. Θα έλεγα ότι εμβαθύνει αρκετά σε θέματα κοινωνιολογικά. Το βιβλίο μιλάει για την ιδιαιτερότητα, τη δύναμη των παγιωμένων προκαταλήψεων, την ψευδαίσθηση ένεκα της αναγνώρισης και της επιτυχίας, την αλαζονεία, τη συνύπαρξη μέσα από την αποδοχή του άλλου, την πίστη στις δυνάμεις μας και την αναγνώριση των σφαλμάτων με το γκρέμισμα του εγώ και την υιοθέτηση του εμείς.

Ο νεαρός Μελικέρτης έχει δεχτεί αναγνωστικές επιδράσεις από τους μοντερνιστές της παιδικής αγγλοσαξονικής λογοτεχνίας – μου θύμισε στιγμές του Ρόναλντ Νταλ. Ο ίδιος όμως προσθέτει τη δική του μαγιά και δημιουργεί ένα εντελώς προσωπικό στιλ, με άρτιο γλωσσικό εργαλείο. Πετυχαίνει μια γραφή ώριμη και ευφάνταστη και καταφέρνει να συνδυάσει τον σουρεαλισμό με τον ρεαλισμό δοσμένα με σύμβολα παραμυθιού και, εν τέλει, παραμυθίας. Το βιβλίο διατρέχει το χιούμορ και ο σαρκασμός, αρετές που συμβάλλουν, συν τοις άλλοις, στη διασκέδαση και την τέρψη του αναγνώστη.»

Ελένη Πριοβόλου