Στο μετρό… Σ’ ένα βαγόνι… Δύο άντρες και μια γυναίκα… Ανακοινώσεις από το μεγάφωνο. Κανένας δεν βγαίνει, κανένας δεν μπαίνει (για να παραφράσουμε το “κανένας δεν έρχεται κανένας δεν φεύγει” του “Περιμένοντας τον Γκοντό” του Μπέκετ). ” Πάντα κάποιος έρχεται” λέει στο έργο ο Μιχάλης. Περιμένουν, λοιπόν… Κανείς… Παραξενεύονται και οι τρεις τους για την έλλειψη επιβατών… Τελικά, έρχονται διάφοροι ελεγκτές – με το ίδιο πρόσωπο όμως. ” Όλοι οι υπάλληλοι του μετρό είστε ίδιοι”, λέει η Μερόπη για να πάρει την απάντηση: “Σε λίγο καιρό, όλοι οι φοβισμένοι άνθρωποι θα μοιάζουν”. Το βαγόνι σταματά. Η ΦΩΝΗ από το μεγάφωνο ανακοινώνει ότι βρέθηκε ένα πτώμα στις γραμμές. Μετά από λίγο, ακούγεται νέα ανακοίνωση: Βρέθηκαν πολλά πτώματα!
Ο συρμός δεν μπορεί να κινηθεί και τα τρία πρόσωπα του έργου βρίσκονται μέσα στο τούνελ, αποκλεισμένα. Πώς θα φύγουν;

Ο λόγος του συγγραφέα, ρεαλιστικός και ταυτόχρονα γκροτέσκο, μεταφέρει, μέσω των ηρώων του, με κωμικοτραγικότητα αλλά και συμπόνια, το σημερινό μας αδιέξοδο.