Ο Αναστάσης, φοιτητής της Σχολής Καλών Τεχνών, έχει χάσει κάθε έμπνευση. Αποφασίζει λοιπόν να συμμετάσχει σε έναν ερασιτεχνικό φοιτητικό θίασο που θα δώσει παραστάσεις σε πολλές πόλεις – και στην Αλεξάνδρεια. Εκεί δε θέλει ν’ ακολουθήσει, όμως η Ελένη, μια φοιτήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος, θα τον πείσει. Είναι που η παρέα της του αρέσει τόσο πολύ… Το ταξίδι αυτό, που είναι ταξίδι αναψυχής για τα άλλα μέλη του θιάσου, γίνεται για τον Αναστάση οδοιπορικό στα χνάρια των παππούδων του. Στην Αλεξάνδρεια τον περιμένουν καθοριστικές συναντήσεις, συγκλονιστικές αποκαλύψεις καλά κρυμμένων οικογενειακών μυστικών και απαντήσεις σε ερωτήματα που χρόνια έμεναν αναπάντητα. Ανακαλύπτοντας τις ρίζες του, ο Αναστάσης βρίσκει τα συστατικά εκείνα της ύπαρξής του που θα τον κάνουν δυνατό και θα του δώσουν έμπνευση για το μέλλον.

«Όταν το διάβασα, ξεχάστηκαν οι πολλές σελίδες και το χέρι μου έγραψε στο χαρτί: Είναι μυθιστόρημα. Έχει πρόσωπα ολοκληρωμένα, έχει ήθος, έχει έρωτα, έχει απόλυτη γνώση της ιστορίας και του χώρου, δεν είναι πληκτικό, έχει πλοκή, όπου το χθες μπλέκει με το σήμερα, έχει θαυμάσια γλώσσα (όχι φτιαχτή), έχει αγάπη, έχει ανθρωπιά, έχει τρυφεράδα, έχει αξίες ζωής, έχει σεβασμό και τον περνάει μέσα στην κοινωνική προσφορά, έχει συγχώρεση κι όλα αυτά για εμένα μετράνε. Βραβείο; Ναι! Ομόφωνη απόφαση».

Απόσπασμα από την ομιλία της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη κατά την απονομή του βραβείου από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά