Πίσω από μια τζαμένια πόρτα, που σε όλη τη διάρκεια της παράστασης παραμένει κλειστή, παρακολουθούμε μια γυναίκα κι έναν άντρα να κινούνται και να μιλούν ακολουθώντας πιστά τις επιταγές μιας φωνής off, που τους απευθύνεται στο τρίτο πρόσωπο. Η φωνή περιγράφει το χώρο, δίνει σκηνικές οδηγίες, «κινεί» τα δύο πρόσωπα, υποβάλλοντάς τους ότι η σχέση τους, όντας πια αβίωτη, πρέπει να τελειώσει. Μέχρις ενός σημείου το επιτυγχάνει· η γυναίκα και ο άντρας με ελάχιστες παρεκτροπές, υπακούουν, αφήνονται σαν μαριονέτες, άβουλοι σχεδόν, να τους κατευθύνει η φωνή. Όμως, μετά από κάποια στιγμή, “επαναστατούν”, κάνουν πίσω, αρχίζουν να κάνουν και να λεν τα δικά τους, αγνοώντας σταδιακά τη φωνή, που άδικα προσπαθεί να τους μεταστρέψει. Είναι πια αργά για το τέλος· άλλωστε, ποιος μπορεί να ζήσεις χωρίς μάρτυρα;