Πώς μπορεί να συνυπάρχουν η δεκαετία του 50, η Κρητική Λογοτεχνία κατά την Ενετοκρατία, το Πολυτεχνείο του 1974 και το Πριγκιπάτο της Αχαΐας;

Τί μπορεί να συνδέει το οχυρό της Σπιναλόγκα με τον Διονύσιο Σολωμό;

Ο Σωτήρης Νικολακόπουλος, πλάνης και περιπατητής της ανθρώπινης παρουσίας στον πλανήτη αυτό, αντικρίζει την ανθρώπινη περιπέτεια με το μάτι του ποιητή. Του δημιουργού εικόνων της ορατής ζωής, για να μας συνδέσει με το αφανές.

Παρασυρόμαστε. Οι εικόνες περνάνε φευγάτες από μπροστά μας και εμείς προσπαθούμε να κρατηθούμε από κάποιο όρο από μια στιγμή μοναδική για να νιώσουμε την ασφάλεια που ζητάμε σε ένα κόσμο που κυλάει κάτω από τα πόδια μας.

Ο συγγραφέας φυλακίζει αυτές τις στιγμές, σταματάει τον χρόνο.

Εικόνες που ομολογούν τη νοσταλγία για κάποιο απομυθωμένο παρελθόν, μεταμορφωμένο σε αρχέτυπο, ένα παρελθόν που εκτός από την λύπη για την κατάλυση κάποιου χρόνου, εκφράζει όλα όσα θα μπορούσαν να υπάρξουν και δεν υπήρξαν, την θλίψη κάθε ύπαρξης, που για να είναι πρέπει αδιάκοπα να παύει να είναι κάτι άλλο, τον πόνο πως δεν ζούμε στο τοπίο και στο χρόνο που ανακαλεί στη μνήμη, και σε τελευταία ανάλυση, τον πόθο για κάτι ολότελα διαφορετικό από την παρούσα στιγμή, οριστικά απρόσιτο ή τελειωτικά χαμένο: Τον “Παράδεισο”.