Χρυσάφι ατόφιο που, κατά λάθος –αλλά μπορεί και εσκεμμένα–, μέσα του έπεσε λίγη σκουριά.
Το κόκκινο της σκουριάς τού έδωσε τη γλύκα, την πλάνη της αμαρτίας.
Και έτσι, καθώς τίποτα δεν υπάρχει ατόφιο, ούτε χρώμα ούτε χαρά, μα ούτε και λύπη, όλοι σταλάξαμε λίγη σκουριά στη ζωή μας.
Σκουριά και χρυσάφι είναι όλα.

Η συγκλονιστική διλογία της Μαίρης Κόντζογλου «Σκουριά και χρυσάφι» στην οποία παράλληλα με τη συνταρακτική προσωπική ιστορία της οικογένειας Βαμβακά που δημιούργησε το καλύτερο Ποτό στον κόσμο παρακολουθούμε και γεγονότα-σταθμούς στην ιστορία της Ελλάδας του 19ου αιώνα.