Αυτή είναι μία ιστορία ζωής, όπως πολλές άλλες. Πίσω από τα γεγονότα διαφαίνεται μια εποχή. Πολλοί θα την ονόμαζαν δύσκολη, άλλοι θα την χαρακτήριζαν ενδιαφέρουσα ή εποχή ζυμώσεων και άλλοι τόσοι θα την καταριόνταν σαν Μοίρα σκληρή. Το θέμα, λοιπόν, είναι ποιά λέξη θα χρησιμοποιήση κανείς σαν παράθυρο, για ν’ ατενίση τον κόσμο και να ζυγίση την ζωή του. Η μικρή ηρωίδα του βιβλίου μας, δανείζεται στην αρχή τις λέξεις των άλλων, για να καταλάβη τι γίνεται γύρω της, μα μπερδεύεται πολύ. Για να βρη μιάν άκρη, αφήνεται σ’ αυτό που της λέει η ψυχή της και τότε φθάνει σ’ ένα ξέφωτο, που της αρέσει πολύ, μα δεν ξέρει πως το λένε. Ουσία, το ονόμαζε το δάσκαλός της. Κι αφού ο δάσκαλός της ήταν και πατέρας της, που τον αγαπούσε πολύ, δεν μπορούσε να μην αγαπήση και τη διδασκαλία του. ‘Ετσι έμαθε να διαλέγη τις λέξεις, που έφθαναν στην ψυχή της, ζυμώνονταν μαζί της κι ύστερα έχτιζαν τα παράθυρα, που χρειαζόταν η ματιά της για να κοιτάξη την ζωή. Να την κοιτάξη, να την ζυγίση και να μαζέψη το απόσταγμα της ουσίας της, που κάθε μέρα θα την βεβαιώνη πώς “Ναι, αξίζει που ζης”!