Η Άρτεμη έχει το όνομα της αρχαίας θεάς, αλλά δυσκολεύεται να συμπεριφερθεί αντάξια. Συνήθως αποφεύγει να αντιμετωπίσει ό,τι τη δυσκολεύει, και το σκάει. Αυτή τη φορά φεύγει μακριά από τον παντρεμένο άντρα με τον οποίο έχει σχέση κι από τους Έλληνες της Νέας Ζηλανδίας, που έχουν άποψη για όλα, και τρέχει στην αγκαλιά της οικογένειάς της στην Πελοπόννησο, που επισκέπτεται για πρώτη φορά. Παίρνει μαζί της τις στάχτες της μητέρας της και ένα iPod με ηχογραφήσεις. Ακούγοντάς τες μαθαίνει σταδιακά τι συνέβη στη γιαγιά της κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου.

Η συγγραφέας ξετυλίγει την ιστορία των γυναικών μιας οικογένειας. Εκείνων που παρέμειναν στη διχασμένη Ελλάδα, της μητέρας της Άρτεμης, που – μαζί με πολλές άλλες νέες γυναίκες – έφτασε στις αρχές του 1960 στην άλλη άκρη του κόσμου για να ξεφύγει απ’ όσα είχε δει, και της Άρτεμης, που έρχεται στην Ελλάδα χωρίς να ξέρει τι ακριβώς ψάχνει.

«Οι κόρες της Μεσσήνης είναι ένα ποίημα για την αγάπη, αφιερωμένο σε έναν τόπο και στους ανθρώπους του, στους ισχυρούς δεσμούς αίματος και στην κληρονομιά που μας αφήνουν οι δεσμοί αυτοί. Η αφήγηση είναι συγκινητική και ζωντανή, η πλοκή ξεδιπλώνεται δεξιοτεχνικά και οι ηρωίδες του μυθιστορήματος είναι δυναμικές, μεγαλόψυχες και σκληρές».
Vana Manasiadis