O Ευριπίδης στο έργο αυτό πραγματεύεται τον μύθο που είχε δραματοποιήσει προηγουμένως ο Αισχύλος στις Ευμενίδες του. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε μια μορφή δικαίωσης και αποκατάστασης του Oρέστη όσον αφορά τη μητροκτονία που διέπραξε. Όμως, ο Ευριπίδης αντιμετωπίζει την υπόθεση με τον δικό του τρόπο, την κάνει πιο ανθρώπινη και οικεία και την εντάσσει μέσα στον κόσμο των ανθρώπων με τις αδυναμίες και τα πάθη τους. O Ευριπίδης δεν θέτει τους θεατές μπροστά σε αξίες και ηρωικά ιδανικά, αλλά μπροστά σε καθημερινά προβλήματα, όπως είναι το πρόβλημα της επιβίωσης του Oρέστη και της Ηλέκτρας μέσα σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από ανασφάλεια και αβεβαιότητα.