Η μαμά μου είναι πολύ καλή. Τόσο καλή που την κάνω ότι θέλω. Η μαμά με φωνάζει: “Αντώνη, Αντωνάκη! Τακτοποίησε, παιδί μου, τα παιχνίδια σου και έλα να φας. Σε λίγο πρέπει να πας για ύπνο”. Τα παιχνίδια στο δωμάτιό μου είναι ένα βουνό. Βαριέμαι να τα τακτοποιήσω. Είναι όλα μπροστά στην πόρτα και δεν μπορώ να βγω έξω. Πετώ πάνω στο αστυνομικό αυτοκίνητο και αρχίζει να σφυρίζει η σειρήνα. Μετά γλιστρώ πάνω στο πάνινο σκυλάκι κι εκείνο αρχίζει να γαβγίζει…