Πρόκειται για το πιο μεστό, το πιο σπαρακτικό, το πιο περίτεχνο, το πιο βαθιά φιλοσοφημένο, το πιο έντονο δραματουργικά, το πιο πυκνό, το πιο λαμπρά μελετημένο έργο του συγγραφέα και ίσως ένα από τα καλύτερα του νεοελληνικού θεάτρου. Ένας χώρος, λίγοι χαρακτήρες και ο συγγραφέας βρίσκεται στο στοιχείο του. Έχοντας να πει μια απλή ιστορία, για τον αν ένας άνθρωπος κάτω από τον φόβο της τιμωρίας ή την επιβράβευση του κατακτητή θα παραδώσει τελικά τους αντιστασιακούς που κρύβει στο υπόγειό του, ο δημιουργός του απλώνεται σε πολλά επίπεδα και μεγαλουργεί σε όλα. Αποφεύγει τα λάθη του παρελθόντος με τις ηθικές διδασκαλίες και τις μεγαλοστομίες, χαμηλώνει τους τόνους και διεισδύει στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Από τον τρόπο με τον οποίο ξετυλίγει την αγωνία, με Χιτσκοκική θα έλεγε κάνεις μαεστρία, μέχρι την ανάπτυξη χαρακτήρων και τις μεταξύ τους συγκρούσεις, καθώς και τα φιλοσοφικά και κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που βάζει για τη μάχη μεταξύ καρδιάς και μυαλού, συναισθήματος και λογικής, φτιάχνει ένα έργο τεράστιας ψυχολογικής, φιλοσοφικής και συγκινησιακής δύναμης. Διαβάζοντάς το κανείς, είναι αδύνατον να μην τον συνεπάρει η δύναμη της ιστορίας, η ανάπτυξη των χαρακτήρων, οι σπαρακτικοί διάλογοι, και η φιλοσοφική του υπόσταση· παρόλο που το έργο διαδραματίζεται στην περίοδο του ναζισμού, τα ζητήματα που βάζει είναι επίκαιρα ακόμη και στις μέρες μας. Πρόκειται ασφαλώς για τη ναυαρχίδα του πλούσιου έργου του που το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα είναι ότι γράφτηκε σε μια μόλις εβδομάδα.