… Το πρωινό που έσταξε αίμα από το στόμα, μετά από έναν επίμονο βήχα, έμελε να τον βουτήξει στην κολυμπήθρα της μετάνοιας και της συγνώμης γι’ αυτούς που αδίκησε. Δεν ήξερε πια αν ο χρόνος που του υπολείπεται είναι αρκετός να ξανακερδίσει τη χαμένη του ζωή. Τα ρολόγια δε γυρίζουν πίσω τις ημέρες που έφυγαν, μόνο στέκονται σε περασμένα ημερολόγια όταν σκουριάζουν. Αριστοτέλους και Χαλκοκονδύλη, μια μεγάλη κρίση με βήχα και αιμοπτύσεις τον γονάτισε και, εξαντλημένος όπως ήταν, έχασε τις αισθήσεις του. Θυμάται για κάποια λεπτά να αιωρείται μ’ ένα λευκό σύννεφο πάνω από το ακίνητο σώμα, που το προσπερνούσαν αδιάφορα πεζοί και αυτοκίνητα. Μόνο κάποια αδέσποτα τον μύρισαν, αλύχτησαν κι απομακρύνθηκαν…