ΤΟ ΦΥΛΑΧΤΟ

«Όλοι ενδίδουν», είπες ξαφνικά, «σ’ αυτή
την ακαθόριστη ηλικία, χωρίς αποσκευές,
χωρίς προορισμό, σχεδόν χωρίς θλίψη.
Δεν κινδυνεύουμε άλλο από την ασυμπλήρωτη
νεότητα, από το φυσερό και τ΄αμόνι της».

Ανέτοιμος βρέθηκες στους φωταγωγημένους
δρόμους, η πολύωροφη μοναξιά πετούσε
τ΄απομεινάρια μιας θύμησης ψαλιδισμένης
που μόνη παρηγορία είχε ένα παμπάλαιο
σφύριγμα νύχτας παιδικών Χριστουγέννων.

Λιγόστεψε ο κόσμος, έμεινε μια φωτογραφία
με τσακισμένες άκρες, δειλές χειρονομίες,
κι ένα βάζο με κοντά μανουσάκια που απολήγουν
στο πιο αινιγματικό θρόισμα. Όμως δεν αμφιβάλλεις:
ένοικοι των θαυμαστών μυστικών υπάρχουν ακόμη.