Δεν υπάρχει πιο βασανιστικό ρήμα από το “θυμάμαι”.
Κι εκείνη θυμάται. Θυμάται πρόσωπα, εποχές, αρώματα. Θυμάται λόγια ατέλειωτης υποκρισίας. Θυμάται παλμούς ανεξέλεγκτης έντασης.

Χιλιάδες στιγμές. Μία ζωή.
Για κάθε μία, υπάρχει ανάμνηση. Υπάρχει σκέψη. Υπάρχει αίσθημα. Υπάρχει ανάγκη.

Η θρέψη της ψυχής.
Η αιώνια πάλη της κατάκτησης και του εξορκισμού του έρωτα. Για να έχει κάτι να θυμάται…