Όταν διασταυρώθηκαν στη ζωή οι δρόμοι του Οδυσσέα, της Ναυσικάς, της Λευτερίας, της Καλλιόπης, της Κλειώς, της Μίνας ‘και τα λοιπά’, το σίγουρο είναι ότι δε θα μπορούσαν να φανταστούν σε τι σκοτεινές λεωφόρους και στενοσόκακα θα τους οδηγούσαν τα βήματά τους.  «Θεέ μου!  Τα έζησα αλήθεια όλ’ αυτά;» αναρωτιέται η Ναυσικά, «ή μήπως όνειρο ήτανε και πάει;»  «Μωρέ δεν ήταν όνειρο!  Αυτός ο διάτανος και πεθαμένος άμα έρθ’ η ώρα του και πάει στην Kόλαση – πρώτα ο Θεός – μέχρι και στον Παράδεισο θα βρει τρόπο να σουλατσάρει, και τίποτα δε θ’ αφήσει απείραχτο!  Σ’ το λέω – και ο νοών νοείτω!» Μίλησε πάλι η «κυρά-Μωβ».  Αυτό πάλι;  Δηλαδή;  Ποιος ήταν «αυτός ο διάτανος»; …Ξέρω ’γώ;  ρώτα την κυρά-Μωβ.