Ποτέ δεν θα πεις τι συνέβη με την Ελένη. Είναι η μικρή σου αδελφή. Ελένη τη λένε. Έχει το ίδιο επώνυμο με μας και ο πατέρας μας πέθανε στο Πολατλί, στο μέτωπο στο Εσκί Σεχίρ πίσω στην πατρίδα, τον Αύγουστο του 1921. Ουαί κι αλίμονό σου κακομοίρα μου! Αν σου ξεφύγει μια λέξη, στη φυλακή θα με κλείσουν. Κακομοίρα μου, πρόσεξε! Να τη λες αδελφή και να τη φροντίζεις σαν αδελφή. Από δω και πέρα μόνες οι τρεις μας θα ζήσουμε»

Με πρώτες ύλες παρμένες από την Ιστορία και τις προφορικές μαρτυρίες στήνεται μια αφηγηματική γέφυρα για να ενώσει μυθοπλαστικά τη μαρτυρική γη της Ιωνίας με τη Νέα Ιωνία του Βόλου μέσα από το προσωπικό δράμα τής Ελένης. Από την αποβάθρα της Σμύρνης το 1922, στην προσφυγιά, στα καπνομάγαζα, στην Κατοχή, στην εξορία στο νησί Τρίκερι, στο μεροκάματο, έως τις 18 Οκτωβρίου 1981. «Παιδιά της ομίχλης» είναι τα παιδιά των προσφύγων, τα παιδιά των διωχθέντων στον εμφύλιο, αλλά και ο κάθε ανώνυμος ηττημένος ενήλικας της κοινωνίας που διαμορφώνουν οι ανισομέρειες και οι εκτροπές της Δημοκρατίας.