Το κείμενο αυτού του βιβλίου δεν ξεκίνησε ποτέ για να γίνει ένα βιβλίο που θα δημοσιοποιηθεί. Για κάποιον λόγο που ακόμα δεν ξέρω, όταν αρχίσαμε το γύρισμα της ταινίας αποφάσισα να καταγράφω κάθε μέρα ό,τι συνέβαινε, με το θυμικό και την ένταση που το εισέπραττα εγώ.
Τον Απρίλιο του 1995, τη μέρα της γιορτής-έκπληξης που οργάνωσε η Φοίβη στο σπίτι τους για τα εξηκοστά γενέθλια του Θόδωρου, λίγες μέρες πριν η ταινία πάει στις Κάννες, του χάρισα τα τρία χειρόγραφα τετράδια αυτού του Ημερολογίου λέγοντάς του: «Όταν το διαβάσετε θα μου κόψετε την καλημέρα γιατί στις μισές και παραπάνω σελίδες, σας βρίζω». Γέλασε, το πήρε και μου είπε: «Τότε μπορεί και να ’χει ενδιαφέρον».
Λίγες μέρες μετά, μου τηλεφώνησε σκασμένος στα γέλια και μου είπε πως αυτό το κείμενο πρέπει οπωσδήποτε να εκδοθεί γιατί είναι η πιο «μπρούτα» –την έχω ακόμα στο μυαλό μου αυτή τη λέξη– καταγραφή του τι είναι γύρισμα μιας δικής του ταινίας. Εγώ δεν πίστευα αυτό που άκουγα αλλά εκείνος επέμεινε. Πήρε τα τρία χειρόγραφα τετράδια που του χάρισα στο γραφείο του και τα τοποθέτησε στο ράφι δίπλα απ’ την καρέκλα του, μ’ έβαλε να περάσω το κείμενο σε γραφομηχανή και προσπάθησε να βρει εκδότη για να βγει το βιβλίο. Η έκδοση αυτή δεν κατάφερε να γίνει τότε.
Αποφάσισα να συμβεί αυτή η έκδοση τώρα, με το ίδιο ακριβώς κείμενο, χωρίς καμία «καλλωπιστική» επέμβαση, σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, επειδή ο ίδιος ο Θόδωρος ήθελε να συμβεί τότε.