Σε ένα ορφανοτροφείο θηλέων, καταφτάνει η εφτάχρονη Μαρίνα μετά τον θάνατο των γονιών της σε αυτοκινητιστικό. Η διαφορετικότητα του καινούργιου κοριτσιού αλλάζει τις ισορροπίες στο ίδρυμα. Καθώς η Μαρίνα παλεύει να βρει τη θέση της, επινοεί ένα παιχνίδι στους κανόνες του οποίου υποβόσκει μια έμμονη βία. Η επιθυμία, σαν αίνιγμα ή σωτηρία, ιδωμένη εναλλάξ μέσα από την οπτική της Μαρίνας κι αυτήν των άλλων κοριτσιών, με υπνωτιστικό, λυρικό ρυθμό, μας υποβάλλει μια αίσθηση διφορούμενου και τρομερού• γιατί ο φόβος είναι ακόμα πιο φοβερός στον βαθμό που είναι αόριστος.