“…Τα δικά μας τα χρόνια ήτανε πιο καλά από τούτα δω τα σημερινά. Τα τραγούδια μας ήτανε όμορφα, μερακλήδικα… Κι ο κόσμος που ερχότανε στα μαγαζιά ήταν άλλος κόσμος γιατί αυτοί ξέρανε να διασκεδάσουνε…”

Τα αυτοβιογραφικά αυτά λόγια της Ρόζας Εσκενάζη έχουν κάτι από την μαγευτική απλότητα της ανατολίτικης ομορφιάς. Μιας ομορφιάς που ξεχύνεται μέσα από όποια εκδήλωση του ανθρώπου της Ανατολής – από την πιο πολύ σύνθετη καλλιτεχνική δημιουργία μέχρι την καθημερινή πεζότητα. Και γι’ αυτό είναι γνήσια τούτη η ομορφιά, ακατάλυτη: γιατί είναι ένας ολόκληρος τρόπος ζωής. Και η Ρόζα Εσκενάζη ένα κομμάτι δικό της. Ένα κομμάτι της ζωής που φεύγει, του ελληνισμού που νοθεύεται αδίστακτα, προγραμματισμένα.

Τούτη η διάσταση δίνει και το μέτρο της δουλειάς του Κώστα Χατζηδουλή: Ένα κομμάτι της Ελλάδας που φεύγει, διασώζεται για να στηθεί δίπλα στα πολλά παραδοσιακά πολιτιστικά της στοιχεία. Κι είναι τύχη για τον τόπο που ο φίλος και μοναδικός στο είδος του ερευνητή, Κώστας Χατζηδουλής αποφάσισε να προσθέσει στην πολύτιμη δουλειά του και την Ρόζα Εσκενάζη.

…Ήμουν τυχερή -γράφει- γιατί είχα και “Κισμέτ”. Αν μπορούσε θα πρόσθετε σήμερα: και το “Κισμέτ” μου μ’ έφερε μπροστά στον Κώστα Χατζηδουλή