Ποιήματα για ανθρώπους και τόπους. Άνθρωποι που ξεψυχούν μέσα σε μια πόλη, μα τα πεζοδρόμια, οι πλατείες, τα διαμερίσματα όπου άφησαν την τελευταία πνοή τους παραμένουν στη θέση τους και βοούν σιωπηλά. Ποιήματα βασισμένα σε αληθινά περιστατικά θανάτων στη μεταπολεμική Θεσσαλονίκη, με αναφορά στη χρονολογία και στην ακριβή διεύθυνση όπου συνέβησαν.

Άλλοι διασχίζουν ανίδεοι αυτούς τους δημόσιους τόπους σήμερα, άλλοι κοιμούνται αμέριμνοι στα ίδια δωμάτια, αμέριμνοι ενοικιαστές ή νέοι ιδιοκτήτες. «Μνήμη καπούτ» όπως αναφέρει ο στίχος ενός από τα ποιήματα. Όμως η τέχνη της ποίησης βασίζεται πάνω σε αυτά τα «απορρίμματα της λήθης». Και προσπαθεί να μνημειώσει ό,τι μπορεί. Μπορεί;