Ο χρόνος αποτελεί μοχλό πίεσης, γιατί το σημείο μηδέν πλησιάζει. Το ίδιο και η επερχόμενη ανέχεια. Τα κουρασμένα βλέμματα βρίσκονται υπό την πίεση του δρόμου. Έχουν χάσει τη μεγάλη εικόνα και έχει μπει άλλη μπροστά…
Κανείς δεν είναι πια σίγουρος στην Ελλάδα της κρίσης. Μονάχα η Ιστορία μοιάζει να θέλει επίμονα να επικαιροποιηθεί, να ξαναγελάσει εισβάρος τους, πάνω σε σκυφτούς ανθρώπους που δεν ονειρεύονται φωναχτά όπως παλιά.
Και η περιπλάνηση πάνω στο τεντωμένο σχοινί, στο καινούριο μαρκάρισμα της Ιστορίας, τη στιγμή που προσπαθούν να σταθούν όρθιοι στους κουρασμένους δρόμους, να διεκδικήσουν απ’ την αρχή ένα χαμόγελο, όπως το κέρμα, που παλεύει πάνω στο σπασμένο οδόστρωμα να κρατηθεί όρθιο και απ’ τις δυο του όψεις, έχει μόλις αρχίσει…