Η αξιολόγηση της επίδοσης ων μαθητών συνιστά μία εκπαιδευτική και γι’αυτό κοινωνική διαδικασία με οργανικό ρόλο στην κοινωνική λειτουργία του σχολείου. Παρόλο που η αξιολόγηση συρρικνώνεται και συγκεκριμενοποιείται στην παιδαγωγική πρακτική της βαθμολογίας, εντούτοις αντανακλά, συνέχει, συνοψίζει και συνθέτει τη λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος. Στον άξονα αυτό συναρθρώνονται με δυναμικό τρόπο οι σχέσεις που αναπτύσσουν τα παιδιά με τη σχολική γνώση και, μέσα από τη σύγκριση-σύγκρουση μεταξύ τους, οι μαθητές διαγ(κ)ωνίζονται για την κατάληψη διαφοροποιημένων θέσεων. Παράγονται και αναπαράγονται έτσι οι βαθμολογικές κατατάξεις και ιεραρχήσεις στη βάση των οποίων συγκροτούνται αργότερα οι γνωστές επαγγελματικές ομάδες που ο κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας διαμορφώνει δυναμικά οργανώνοντας τις διάφορες κοινωνικές τάξεις.
Η αναλυτική στάση των εκπαιδευτικών απέναντι στην αξιολόγηση τους επιτρέπει να εγγράφουν το εκπαιδευτικό τους έργο σε μία κοινωνικά μετασχηματιστική προοπτική της Παιδαγωγικής της Επιτυχίας, να ανιχνεύουν την κοινωνική δυναμική και να εργάζονται για την πρόληψη και την υπέρβαση των αναπαραγωγικών διαδικασιών τις οποίες επιτελεί το νέο ελληνικό σχολείο.