Ο επισκέπτης της Λαογραφικής συλλογής του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου ενθουσιάζεται, αλλά και προβληματίζεται με τον πλούτο της φαντασίας, που αποτυπώνεται στη μορφή και τη διακόσμηση των παραδοσιακών ενδυμασιών. Φαίνεται απίστευτο ότι μία τέτοια ποικιλία έργων, εξαιρετικής μάλιστα τέχνης, προέρχεται από το μόχθο των απλών ανθρώπων, συνηθισμένων στη βαρειά αγροτική και ποιμενική δουλειά ή ζυμωμένων με τους καημούς της θάλασσας.
Το πλούσιο καλλιτεχνικό συναίσθημα του λαού εκφράζεται στις πολύμορφες παραλλαγές της ελληνικής φορεσιάς ανάλογα με τις γεωγραφικές και κλιματολογικές συνθήκες, τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις, τον τρόπο ζωής και τις τοπικές ιδιομορφίες.
Η ελληνική φορεσιά διατηρεί στοιχεία από παλαιότερες εποχές, της αρχαιότητας και της βυζαντινής περιόδου, με τις αναπόφευκτες ανατολικές και δυτικές επιδράσεις. Οι τελευταίες είναι εμφανέστερες εκεί όπου υπήρχε εντονότερη επικοινωνία, όπως στα νησιά του Ιονίου ή εκείνα του Αιγαίου, καθώς και στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Είναι φανερό ότι οι φορεσιές διαφέρουν σημαντικά από περιοχή σε περιοχή. Εντυπωσιακή όμως είναι η εκπληκτική ομοιομορφία, που παρουσιάζουν όσες προέρχονται από την ίδια περιοχή, γεγονός που καταδεικνύει τη δύναμη της τοπικής παράδοσης. Αλλά αυτήν την τόσο σημαντική λεπτομέρεια για τη μελέτη της ελληνικής φορεσιάς δεν είναι δυνατόν να την αντιληφθεί ο επισκέπτης του Μουσείου, ούτε ο αναγνώστης αυτής της έκδοσης. Γιατί, αναγκαστικά, επιλέγονται και παρουσιάζονται φορεσιές που φαίνονται σαν μονάδες έργων τέχνης, ενώ στην πραγματικότητα κάθε μία από αυτές είναι αντιπροσωπευτική ενός τύπου, που επαναλαμβάνεται σχεδόν πανομοιότυπα σε μία ορισμένη περιοχή.
Στον ελληνικό χώρο ο λαϊκός πολιτισμός κάτω από το καθεστώς της δουλείας μπόρεσε ν’ αναπτυχθεί αυτόνομα μέσα στην κοινότητα. Έτσι, η λαϊκή τέχνη στην ουσία της εκφράζει το αθροιστικό σύνολο των κοινών παραδοσιακών μορφών του Έθνους, με τις τοπικές ιδιομορφίες και τις εσωτερικές παραλλαγές. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα αισθητό με την πολυμορφία της ελληνικής φορεσιάς.