Ο Πέτρος και ο Ορέστης γνωρίστηκαν στην παραμεθόριο κάποιο χειμώνα με πολύ κρύο και ομίχλη. Δεν συμπαθήθηκαν ποτέ, αλλά κατάλαβαν εγκαίρως ότι χρειάζονταν ο ένας τον άλλο για να φτάσουν εκεί όπου δεν θα μπορούσαν να φτάσουν μόνοι τους. Η συνεργασία τους ήταν τόσο διακριτική που δεν την αντιλήφθηκαν ούτε οι ίδιοι.

Παραλίγο να τα καταφέρουν.

Ενάμιση χρόνο αργότερα, μια μεραρχία Αμερικανών πεζοναυτών στρατοπεδεύει για λίγες μέρες στον κάμπο της Μακεδονίας στο πλαίσιο μιας νατοϊκής άσκησης. Μεταφέρουν ένα φορτίο με εμβόλια για τη γρίπη του Μεξικού – ανθρωπιστική βοήθεια για τη Συρία.

Σε μια χρεοκοπημένη χώρα που έχει σταματήσει τις εισαγωγές και μαστίζεται από τη θανατηφόρα γρίπη, μια παρτίδα εμβόλια είναι πραγματικό χρυσωρυχείο.

Οι δύο άντρες θα αναγκαστούν να ξεπεράσουν τις διαφορές τους και να συμμαχήσουν και πάλι. Είναι η τελευταία τους ελπίδα για να ξελασπώσουν. Είναι και μια ευκαιρία για να κλείσουν τους παλιούς λογαριασμούς τους.

«Πιστέψαμε πολύ στον Οδυσσέα που κρύβουμε μέσα μας. […] Ξεχάσαμε κι εμείς ότι ο Οδυσσέας έκανε είκοσι χρόνια να επιστρέψει στο σπίτι του και, όταν τα κατάφερε, ήταν μόνος, γυμνός και γέρος.»