Η ιστορία ξεκινάει μ’ ένα διπλό φονικό και μια αυτοχειρία σ’ ένα χωράφι της Μακεδονίας, την εποχή του θερισμού, το 1923. Η γραφή του αίματος, σαν κόκκινη κλωστή, ενώνει τους ήρωες και τις προσωπικές τους ιστορίες και, καθώς ξετυλίγεται, διαγράφει μια ελικοειδή διαδρομή, χωρίς πραγματική κατάληξη, εφόσον η ζωή μεταγγίζεται από γενιά σε γενιά μαζί με τα αισθήματα, τα πάθη, τα λάθη και όλα όσα συνθέτουν το μεγαλείο της.

Το βρέφος που βρέθηκε στον «αγρό του αίματος» θα καταλάβει το κέντρο της αφήγησης. Στη ζωή και στη διήγηση η ιστορία πηγαινοέρχεται από τη Φλώρινα έως τη Μάνη κι έπειτα φτάνει στη Θεσσαλονίκη, και ξεδιπλώνεται με φαντασία και αίσθημα και με πολλή επιδεξιότητα, για να σμίξει με την άλλη Ιστορία και να φτάσει προς τα πίσω ως τον Μακεδονικό Αγώνα, κι ύστερα να μπει στο μεγάλο ποτάμι του αίματος: του πολέμου του ’40, της Κατοχής και του Εμφυλίου, ως τις παραμονές της χουντικής δικτατορίας.

Το κάθε πρόσωπο, στο μυθιστόρημα του Νίκου Μπακόλα, κουβαλάει μέσα του τα ξέθωρα κι όμως ανεξίτηλα σημάδια της δικής του μοίρας, εκείνα που υπαγορεύουν στον καθένα την πορεία που πρόκειται να ακολουθήσει.

Είναι μια γραφή όπου ο μύθος κι η αλήθεια, το πραγματικό και το φανταστικό, το αρχέγονο και το νέο, το ιστορικό και το θρυλούμενο δένονται σ’ ένα μοιραίο δίχτυ, αξεδιάλυτο πολλές φορές.

Ο αναγνώστης κρατάει στα χέρια του ένα βιβλίο θελκτικό και μαγευτικό και καλείται να γίνει κοινωνός στα μυστήρια της ζωής.