[…] ξαφνικά, τ’ ορκίζομαι, είδα τη συχωρεμένη
τη γιαγιά μου ολοζώντανη να με κοιτάζει
με τρυφερή αυστηρότητα σα να ’λεγε:
«Τέλος πάντων… Πάλι καλά που δεν έγινες
χειρότερος…» κι ύστερα να εξαφανίζεται. Χάρη
σ’ αυτήν, κι ας λένε ό,τι θέλουν οι ταυτότητες,
είμαι Αθηναίος. Χάρη σ’ αυτήν, αγαπάω την
Αθήνα. Μερικοί λένε ότι, έτσι όπως κατάντησε,
είναι η πιο άσκημη πρωτεύουσα σ’ ολόκληρο
τον κόσμο. Δεν ξέρω, ούτε με νοιάζει. Ωραία ή
άσκημη, για μένα είναι μοναδική. Είναι η πόλη
στην οποία γεννήθηκε, έζησε, κι ύστερα πέθανε
η γιαγιά μου. Πρέπει φυσικά να σας το πω,
ότι από μερικές απόψεις –όπως ακριβώς κι η
Αθήνα– ήταν ένα τέρας, και με βασάνισε πολύ
τον καιρό που ήμουνα παιδί κι ύστερα έφηβος,
αλλά τι να κάνω; Είναι η μόνη γυναίκα που
αγάπησα στη ζωή μου.