«Πάντα ήθελα να είµαι κάποια άλλη. Να µε λένε αλλιώς, να ζω αλλού… Η µάχη µου όµως µε την ανορεξία µε έκανε να καταλάβω ότι είµαι σηµαντική, µοναδική. Μου έµαθε να µε αγαπώ. Έπρεπε εξάλλου να µάθω να µε αγαπώ, γιατί διαφορετικά δεν θα κατάφερνα να νικήσω ποτέ το “τέρας”. Έπρεπε να σταθώ απέναντί του και να του φωνάξω “θα σε νικήσω”.
»Είχα ακούσει ότι η αρρώστια µου είναι ψυχαναγκαστική, σε βάζει δηλαδή να σκέφτεσαι άσχηµα πράγµατα για τον εαυτό σου και κυρίως για το σώµα σου. Σκέφτηκα λοιπόν ότι η µόνη λύση για να ξεφύγω από τον “λύκο” ήταν να εξαναγκάσω τον εαυτό µου να πολεµήσει µαζί του και τελικά να τον νικήσει. Σήµερα, νιώθω περήφανη γι’ αυτό που είµαι. Έµαθα να επιβραβεύω τον εαυτό µου στις επιτυχίες µου, καθώς και να αποδέχοµαι τις αποτυχίες µου. Τώρα είµαι σίγουρη ότι δεν θα άλλαζα τον εαυτό µου µε κανέναν άλλο!! Είµαι αυτή που είµαι και δεν ντρέποµαι γι’ αυτό. Να µε λοιπόν εδώ, “γυµνή” µπροστά σου, έτοιµη να προσπαθήσω να σε βγάλω από την “πλάνη” σου. Να σου µάθω ότι το είδωλό σου στον καθρέφτη δεν είναι το παν στη ζωή…»

Υπάρχουν πολλά κείµενα που αναφέρονται στην ανορεξία, αλλά για πρώτη φορά µια ιστορία διαπραγµατεύεται και τη θεραπεία της. Η Ανθή Καραµπελιά περιγράφει µε συγκλονιστικό τρόπο τη µάχη της µε την ανορεξία και την επιβίωσή της. Ένα έργο-σταθµός όχι µόνο για άτοµα που παλεύουν µε οποιαδήποτε µορφή καταστροφικής εξάρτησης αλλά και για κάθε οικογένεια, που θα βρει ένα σηµαντικό βήµα ώστε να ξανακερδίσει το χαµένο έδαφος της επικοινωνίας.