Το Κακό, η λεγόμενη γκρίζα ζώνη της ζωής, ενδιέφερε ανέκαθεν την Τέχνη και όχι μόνον. Η παθολογία του κοινωνικού βίου είναι ο μέγας κοινός τόπος όλων των λογοτεχνιών του κόσμου. Το κείμενο-μαρτυρία είναι η ακτινογραφία της δεδομένης συγκυρίας, ενίοτε τραγικής. Να θυμηθούμε εδώ το αριστουργηματικό μυθιστορηματικό ντοκυμανταίρ του Τρούμαν Καπότε, το “Εν ψυχρώ”, στο οποίο πρωταγωνιστούν, ως γνωστόν, τυπικοί εγκληματίες που φονεύουν κατά συρροήν αθώα άτομα, μεταξύ των οποίων και ανηλίκους. Ακόμη πιο συναρπαστική είναι η περιπτωσιολογία εκείνη που αφορά στα αδικήματα της ίδιας της Τρίτης Εξουσίας, της Δικαστικής δηλαδή. Δικαστές που πατούν τους όρκους τους στη Δικαιοσύνη, μάρτυρες που υπερβαίνουν τα εσκαμμένα, όργανα της Τάξης που εκφυλίζονται βιαιοπραγώντας διεγείρουν την αναγνωστική τάξη. Μακάρι να μας είχαν αφήσει τα απομνημονεύματά τους οι απαράδεκτοι κατήγοροι του Σωκράτη, ο Άνυτος, ο Μέλητος και ο Λύκων! Μακάρι οι κατήγοροι του Κολοκοτρώνη και του Οδυσσέα Ανδρούτσου να κατέθεταν τις απόψεις τους! Το σκάνδαλο είναι η μεγάλη εκτροπή. Χρειαζόμαστε κατά τρόπο απόλυτο, θα έλεγε κανείς, τη γνωσιολογική προσέγγιση του Εφιαλτικού για να προετοιμάσουμε τους τρόπους της ακύρωσής του.
Το βιβλίο του δικαστή Βαγγέλη Καλούση συνιστά πρώτης τάξεως υλικό για ανάλογες περιδιαβάσεις, ιδίως όταν δεν είναι καθόλου βέβαιο αν είναι ένοχος ή θύμα…