Προσπάθησε στη Δύναμη της Γυναίκας να υπερασπιστεί τις αποκαλύψεις του μπροστά σ’ ένα κοινό εχθρικό, θέλοντας να εξηγήσει στους αναγνώστες του πόσο αχώριστα είναι, κατά τη γνώμη του, το έργο του καλλιτέχνη με τα γεγονότα, τα ιδανικά και τις συγκινήσεις της προσωπικής του ζωής.

«Κάθε καλλιτέχνης έχει χρέος να αφοσιώνεται ολόψυχα στο σκοπό του· αλλιώς, απλούστατα είναι ένας ταχυδακτυλουργός που παίζει με την αλήθεια».

«Άκουσα να λένε πως η μοναξιά είναι το υπέρτατο αγαθό της ζωής. Σ’ αυτό δεν μπορώ να προσυπογράψω, γιατί κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει αληθινά μονάχος».

Μου έκανε εντύπωση η νεανικότητα αυτής της γυναίκας και η δυνατή επίδραση που ασκούσε γύρω της. Μ’ όλο που το σπίτι και τα παιδιά της ήταν η πρωταρχική της φροντίδα, είχε γίνει ωστόσο το κέντρο αυτής της συντροφιάς από μορφωμένους ανθρώπους που καθένας είχε τα δικά του ενδιαφέροντα και ζητούσε με τον δικό του τρόπο να προσφέρει στα Γράμματα και στην Τέχνη. Έδειχνε ζωηρό ενδιαφέρον για τις φιλοδοξίες τους, χωρίς να ζητάει τίποτα για λογαριασμό της, παθιαζόταν με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του καθενός, σαν να ήταν δικές της. Ήταν αφοσιωμένη στους φίλους της χωρίς να θέλει και να τους επιβληθεί. Ο χαρακτήρας της ήταν ένα παράξενο κράμα από αντιφατικά συναισθήματα, από ενθουσιασμό και περίσκεψη, από απλότητα και επιφυλακτικότητα, από τρυφερότητα και δύναμη. Η γοητεία της βρισκόταν ίσα ίσα στην ικανότητά της να νιώθει τους άλλους κι αυτό είχε μεγαλύτερη αξία, μιας και η ίδια ήταν τόσο επιφυλακτική.