Αθήνα. Αρχές της δεκαετίας του ”90. Οκτώ παιδιά, τέσσερα αγόρια και τέσσερα κορίτσια, συναντιούνται και μένουν μαζί για επτά χρόνια: ποτέ μεταξύ τους ζευγάρια, μόνο φίλοι. Ένα από τα παιδιά, η Δανάη. Κι ένας όρκος. Μια μυστικά ορκισμένη συνάντηση. Η παρέα διαλύεται. Η Δανάη ερωτεύεται κι ανοιγοκλείνει πληγές εν είδει ακορντεόν. Ξεκινά μια ξέφρενη κούρσα γύρω απ”τον κόσμο. “Με φόβο μη μείνω και είμαι μόνη”, λέει. Μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιεί πως η μοναξιά δεν ορίζεται από την ετυμολογία. Η Δανάη φτάνει στο τέρμα της διαδρομής της. Επιστρέφει κι ας μην ξέρει αν οι φίλοι θα είναι επίορκοι. Ίσως γιατί τελικά κι αν δεν κάναμε αυτά που θέλαμε, ήρθαν άλλα και συνέβησαν κι εμείς συμμετείχαμε. Επιστρέφει γιατί η ζωή δεν είναι αστεία, δεν είναι τραγική, είναι ό,τι την κάνουμε. Κι αυτό που μένει είναι ένα ελάχιστο χαμόγελο, μια τούφα μαλλιών στον ήλιο του καλοκαιριού, η μνήμη ενός αγγίγματος κι αυτά που μοιραστήκαμε. Μια ιστορία για μια γυναίκα που ήθελε να είναι ολόκληρη, αλλά φοβόταν να δείξει τις ρωγμές της. Μια παρέα που όλοι μαζί ήταν ολόκληροι, αλλά δεν το έμαθαν παρά πολύ αργά. Κάποιοι ίσως ποτέ. Κι έναν άντρα που ένιωσε μία φορά ολόκληρος και του αρκούσε για όλη τη μισή του ζωή. Μια ιστορία για όλα όσα κάναμε και άλλα τόσα που θα θέλαμε να είχαμε κάνει, αλλά… Και η κατακλείς; “Κυρίες και Κύριοι, καλημέρα”