Ο τερματισμός του Σπύρου Λούη: “… Μόλις προσπέρασα τον Αυστραλό, λύθηκαν τα πόδια μου! Απ’ τον γρήγορο ρυθμό όμως οι δυνάμεις μου άρχισαν να μ’ εγκαταλείπουν… Όχι! είπα. Αν σταματήσω θα ρεζιλευτώ στην Ελένη και στους δικούς μου. Θα κρατηθώ, θα νικήσω για να υψωθεί η γαλανόλευκη και ν’ ακουστεί ο ύμνος μας… Κι άρχισα να ψέλνω τον εθνικό ύμνο συγχρονίζοντας τη μουσική στο ρυθμό του τρεξίματός μου. “Και σαν πρώτ’ αντρειωμένη, χαίρε ω χαίρε λευτεριά!…” Μπαίνω στο Στάδιο. Γίνεται χαλασμός!… Άλλοι κλαίνε, άλλοι φωνάζουν, χειροκροτούν, σείουν οι άνδρες τα καπέλα και οι γυναίκες τα μαντίλια… Ξαφνικά, οι πρίγκιπες με σηκώνουν στους ώμους και με πάνε στο βασιλιά. Τον είδα να τρέχουν τα δάκρυά του και να φωνάζει αντάμα με τον κόσμο ρυθμικά: “Εί-ναι Έλ-λην! Εί-ναι Έλ-λην!” Εγώ μισολιπόθυμος απ’ την κούραση, τη χαρά και τη συγκίνηση, σωριάστηκα στα μαρμάρινα σκαλοπάτια…”