Συντηρητικός χωρίς τιμή, ριζοσπάστης εκ προμελέτης, εγκληματίας χωρίς έγκλημα, ο σύγχρονος πατέρας, πατέρας του τεχνικού ορθολογισμού και του αμοραλισμού, βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στον βούρκο της παρακμής. Ο σημερινός πατέρας καλείται όχι τόσο να αποποιηθεί την ενοχή όσο να αποδείξει την αθωότητα του για μια σειρά από εγκλήματα που διέπραξαν οι προκάτοχοι του ως άλλοι θεοί στο όνομα της λογικής και της ιστορίας. Αλλά αυτό είναι παράλογο και, επιπλέον, άδικο. Ως εκ τούτου, ο πατέρας είναι σήμερα αναγκασμένος να συνεχίζει την ιστορία ωθώντας τη λογική στα όρια της πλήρους ψευδαίσθησης. Στο όνομα της τελευταίας το έγκλημα επιβάλλεται τώρα ως απολύτως λογικό, προμελετημένο και ηθικώς αδιάφορο. Το άλλοθι δεν είναι πλέον η ιστορία ως πηγή παραλόγου αλλά η ψευδαίσθηση ως όριο της λογικής. Στο διεισδυτικό και συνάμα προφητικό τούτο δοκίμιο ο συγγραφέας ανατέμνει με δραματικό, όχι όμως και δυσοίωνο, τρόπο την παρακμή της πατρότητας συνδέοντάς την άμεσα με το πολιτικό και ιστορικό έγκλημα και ανιχνεύοντας τις πρωταρχικές αιτίες της κατά μείζονα λόγο στην έκπτωση του πατρικού ιδεώδους από τις αξίες της αλήθειας, της δικαιοσύνης και της ηθικής συνείδησης.