Μια γυναικεία ματιά στα γεγονότα που συγκλόνισαν την Ελλάδα στα μέσα του 20ού αιώνα. Η ιστορία των εθνών, η ιστορία των λαών γίνεται από άντρες, εξετάζεται από άντρες και καταγράφεται συνήθως από άντρες. Βέβαια η συνεισφορά των γυναικών στη δημιουργία της Ιστορίας είναι τεράστια, αλλά επειδή ένα μεγάλο μέρος της είναι πόλεμοι, ανταγωνισμοί κι εχθρότητες, όπως και μεγάλες αλλαγές στην εξέλιξη των λαών, ο ρόλος των γυναικών φαίνεται να είναι, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, πολύ μικρότερος. Οι λόγοι είναι γνωστοί και δεν χρειάζεται να αναλυθούν εδώ. Η συνεισφορά των γυναικών στη μελέτη και την καταγραφή των γεγονότων είναι ακόμη μεγαλύτερη σε σύγκριση με τη συνεισφορά τους στη δημιουργία τους. Η γυναικεία ματιά εστιάζεται περισσότερο στα ανθρώπινα κίνητρα που δημιουργούν τα γεγονότα. Η γυναικεία ματιά έχει ως κέντρο της καταγραφής το τι ένιωθε η γυναίκα. Ενώ τα ιστορικά γεγονότα φαίνονται να είναι ο περίγυρος της ανθρώπινης ιστορίας. Τόμοι ολόκληροι έχουν ήδη γραφτεί για την ιστορία της Ελλάδας που σημάδεψε τα τελευταία πενήντα χρόνια του 20ού αιώνα. Όλοι οι τόμοι έχουν μια ομοιότητα. Κάνουν καταγραφή των γεγονότων με ημερομηνίες, αναφορές στα αίτια που προκάλεσαν τα γεγονότα, αναλύσεις των συνεπειών τους και όποια άλλη λεπτομέρεια χρειάζεται για τη μελέτη της Ιστορίας. Εδώ έχει γίνει μια απόπειρα να χρησιμοποιηθούν τα ιστορικά γεγονότα των τελευταίων πενήντα χρόνων στην Ελλάδα ως περιθώριο της σελίδας όπου μέσα της γράφεται η ανθρώπινη ιστορία.

Και βέβαια η ανθρώπινη ιστορία είναι ο Έρωτας!

Ο έρωτας ο πλατωνικός, ο έρωτας ο σαρκικός, ο έρωτας ο ολοκληρωμένος…

Επειδή λοιπόν το θέμα δεν είναι τα ιστορικά γεγονότα, αλλά μόνο ο αντίκτυπος που είχαν αυτά στη ζωή εκείνων που πήραν ενεργό μέρος στη δημιουργία τους, η αναφορά σε αυτά γίνεται μόνο όταν είναι αναγκαία. Στο βιβλίο πρωταγωνιστές δεν είναι οι καταστάσεις, αλλά οι άνθρωποι. Για το λόγο αυτό τα γεγονότα δεν αναφέρονται με μεγάλη ακρίβεια. Η ιστορία είναι ερωτική, που λόγω της αναφοράς σε γνωστές καταστάσεις μοιάζει αληθινή. Εκείνοι που τα διηγήθηκαν μπορεί να νομίσουν ότι μερικά από αυτά που διαβάζουν μοιάζουν με εκείνα που έκαναν ή είπαν. Μοιάζουν αληθινά, αλλά αληθινά δεν είναι. Δεν είναι αληθινά στο ποσοστό που, όπως έχει λεχθεί, έγινε συρραφή από διάφορες ιστορίες. Εδώ μπορεί να επαναληφθεί η ιταλική παραδοχή, που, επειδή χαρακτηρίζει απόλυτα το βιβλίο, τη λέμε και πάλι: Se non é vero, é ben trovato – Αν δεν είναι αλήθεια, είναι καλά ταιριαγμένο!