Στο τρίτο ποιητικό του βιβλίο, Θέλω το σώμα μου πίσω, ο Αργύρης Παλούκας διατηρεί τον χαρακτήρα της σύνθεσης, αλλά υπόγεια — όχι μέσα από μια ενιαία αφήγηση, όπως γινόταν στο δεύτερο βιβλίο του, Το αλάτι πίσω από τ’ αυτί.
Εδώ, τα ποιήματα στέκουν χώρια, αλλά δίχως τίτλους, αυτόνομα και ορφανά την ίδια στιγμή. Μέσα τους, το βίωμα φανερώνεται άλλοτε ξεκάθαρα ερωτικό, άλλοτε υπαρξιακό κι άλλοτε ως έγνοια για τον άνθρωπο της γωνίας και του ημίφωτος.
Πρόσωπα και προσωπεία εναλλάσσονται δοξάζοντας την ίδια την εμπειρία της ζωής και αποφαίνονται ποιο σώμα πρέπει να κερδίσουμε πίσω.
Σύμφωνα με αυτά τα ποιήματα, οι αποδείξεις είναι άχρηστες. Ο κόσμος μαθαίνεται από την αρχή.