Θυμούνται ακόμη την εποχή που ήταν κάποιοι άλλοι. Ήταν είκοσι έξι και είκοσι οκτώ στην Αθήνα. Είχαν δυνατές σπουδές, δουλειές που δεν ήταν απλά δουλειές, γοητευτικούς φίλους. Περπατούσαν στους δρόμους σαν ήρωες μιας ταινίας που δεν είχε γυριστεί ακόμη.

Τώρα, έχουν φύγει σε μια γωνία της Ευρώπης, στέλνουν δεκαπέντε με δεκαοχτώ βιογραφικά τη μέρα και, όταν λένε ότι είναι Έλληνες, οι άλλοι τους κοιτάζουν σιωπηλοί, σαν να θέλουν να πουν «λυπάμαι». Κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι αλλά όχι ακριβώς μαζί.

Μέχρι που, μια τυχαία νύχτα, ένας άνδρας πέφτει νεκρός από τον ουρανό στην ταράτσα τους και ένας άλλος στη λεωφόρο. Ίσως, αν βρουν τι συνέβη, να γίνουν ξανά κάποιοι άλλοι ή έστω να μάθουν λίγο καλύτερα τον εαυτό τους.