«Κορμάρα μου» με αποκαλούσε ο Τάκης. «Τρελαίνομαι για το κορμί σου!» μου ψιθύριζε ανάμεσα σε τρελά φιλιά, πασχίζοντας να αποδείξει του λόγου το αληθές, κι όλο μου χούφτωνε τα κωλομέρια «τι σφιχτά που διατηρούνται, αγάπη μου!» δεν κουραζόταν να θαυμάζει, δίχως να εννοεί, ο ανόητος, τι έλεγε την ώρα εκείνη, πόσο με πλήγωνε μ’ αυτό το «διατηρούνται». Φυσικά και τα διατηρούσα… Ας είναι καλά το ινστιτούτο, τρεις φορές την εβδομάδα ανελλιπώς, με χιόνι και με καύσωνα όλα για να είμαι ωραία, ωραία σαν νέα, όχι όμως νέα…Μια γυναίκα την ικανότητά της ν’ αγαπάει την ανταλλάσσει με την αιώνια νεότητα, ένας κοινός θνητός βρίσκεται από λάθος εκτεθειμένος σε λαϊκό προσκύνημα, ένα αρχαιολογικό εύρημα επιστρέφει, ύστερα από αιώνες, στον τόπο του, και, τέλος, ένας νεκρόφιλος, πάνω στα ερείπια του κόσμου γύρω του, συναντάει επιτέλους τη γυναίκα των ονείρων του… Μετά την ” Ατροπο ή Η ζωή και ο θάνατος της Βενετίας Δαπόντε”, η Μ. Ε. Σκιαδαρέση μάς δίνει τον “Κίτρινο Χρόνο”, τέσσερις φυγόκεντρες ιστορίες για τη στέρηση και την αναζήτηση, τη ζωή και το θάνατο, το άγνωστο, το απρόβλεπτο, την παρέκκλιση ή τη διαστροφή, στημένες πάνω στην αλήθεια και στο ψέμα, στο όνειρο και στην πραγματικότητα.