Μια διπλή κίνηση χαρακτηρίζει την ιδιωτική ζωή στις σύγχρονες κοινωνίες: αφενός μια ελάττωση των δεσμών εξάρτησης μεταξύ των γενεών και των φυλών προς όφελος μιας καλύτερης ποιότητας των διαπροσωπικών σχέσεων, αφετέρου μια αύξηση του κρατικού και του κοινωνικού παρεμβατισμού με τη διαμεσολάβηση του σχολείου, των οικογενειακών και πολιτικών μεθόδων και των ψυχολογικών γνώσεων. Έτσι, η “προσωποποίηση” των σχέσεων μεταξύ των συζύγων καθώς και μεταξύ των γονέων και των παιδιών -τόσο των εφήβων όσο και των ενηλίκων- συμβαδίζει με μια κοινωνικοποίηση της ιδιωτικής σφαίρας. Γενικότερα, αυτό το έργο προτείνει μια θεωρητική σκέψη η οποία, παρουσιάζοντας τα κυριότερα αποτελέσματα στον τομέα της κοινωνιολογίας της οικογένειας, επιτρέπει στον αναγνώστη την κατανόηση των μεταβολών που επήλθαν στους κόλπους της σύγχρονης οικογένειας.