Με λένε Άννα. Φέτος ξεκίνησα το Γυμνάσιο. Αγαπώ τη μουσική και τη ζωγραφική. Ειδικά το δεύτερο. Ζωγραφίζω παντού. Άλλωστε, δεν έχει σημασία πού ζωγραφίζει κάποιος, στο χαρτί, στον καμβά, στους τοίχους: η τέχνη υπάρχει παντού. Αυτό πίστευα μέχρι που αντίκρισα τον τοίχο του Χημείου και άλλαξα γνώμη. Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή… Δεν αντέχω άλλο να τα βλέπω. Σύμβολα, συνθήματα, μουντζούρες. Τα βλέπω παντού, έχουν γεμίσει τοίχους, κολόνες και μάντρες. Η συγκεκριμένη παρέα είναι σαν να συμμετέχει σε έναν διαγωνισμό για το ποιος θα βάλει τις πιο πολλές «ταγκιές» σε περισσότερους χώρους. Είναι σαν να φωνάζουν: «Κι εμείς περάσαμε αποδώ!». Δεν πάει άλλο με αυτή την κατάσταση, το έχουν παρακάνει! Το αποφάσισα! Θα το φτιάξω! Αύριο κιόλας.

Μια σειρά που απευθύνεται σε όσους αποδέχονται τη δική τους διαφορετικότητα αλλά και των άλλων, σε όσους θέλουν να ανήκουν κάπου ή απλά να εκφραστούν, αλλά κυρίως σ’ εκείνους που θέλουν να ζουν δυνατά.