Τι θέλουν από µας, σκεφτόµουν. Παλιότερα, αν κάποιος ξενέρωτος ερχόταν στην πιάτσα, οι βετεράνοι, χωρίς να σηκώσουν το κεφάλι, θα φώναζαν: “ψόφα, κάθαρµα!”. Ούτε “ποιος είστε;” ή “τι θέλετε;”, απλά: “ψόφα, κάθαρµα!”. Αυτό άλλαξε κι έτσι άνοιξαν οι θύλακοι και µπήκαν τα δαιµόνια της ευγένειας και του καθωσπρεπισµού. Πίστευα πως αυτό συνέβαινε µόνο και µόνο για να βάλουµε κάποιον στο χέρι και, όσο να ’ναι, οι γνωριµίες βοηθούσαν σ’ αυτό. Λάθος. Οι άλλοι είναι πάντα πιο πολλοί, σε κυκλώνουν στο πι και φι και στο τέλος βγαίνουν νικητές. Για την ακρίβεια, σ’ τα παίρνουν όλα, και αυτό είναι το µάθηµα που λάβαµε. Μας ψώνιζαν εκείνοι και όχι εµείς, όπως νοµίζαµε. Σε πλησιάζουν στην αρχή, γιατί η ζωή τους είναι άδεια, άδεια εφ’ όλης της ύλης, και θέλουν να ζεσταθούν. Φυσικά υπάρχουν κι αυτοί που καίγονται µπροστά µας, ενώ εµείς σφυρίζουµε αδιάφορα…