Τo ζητούµενο για το τι πρέπει να αποκοµίζει ο µαθητής από την ιστορία στο σχολείο έχει µεταβληθεί πολλές φορές, παραµένοντας σταθερά αντικείµενο διαπραγµάτευσης και επιστηµονικού διαλόγου. Η Διδακτική της Ιστορίας, όταν αυτονοµήθηκε ως κλάδος στη δεκαετία του 1970, έβαλε κατά της πολιτικοποίησης του µαθήµατος µε τη λογική του εθνικού φρονηµατισµού που επικρατούσε στον 19ο και στις αρχές του 20ού αιώνα. Δεν έχασε όµως ποτέ τον πολιτικό της χαρακτήρα, καθώς η προτασσόµενη “ιστορική σκέψη” που έπρεπε να αποκτήσουν οι µαθητές ενείχε σαφώς και τον χαρακτήρα της χειραφέτησής τους. Τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 η Διδακτική της Ιστορίας επαναπολιτικοποιήθηκε: πρόταγµα η “συνάφεια” του µαθήµατος στο σχολείο µε τον µαθητή και τις ανάγκες του, η σύνδεση της ιστορικής γνώσης µε τις πρακτικές ανάγκες της καθηµερινής ζωής.

Το µόνιµο ερώτηµα είναι: Μπορούν οι µαθητές να γίνουν ιστορικοί; Υπάρχουν πολλοί περιορισµοί, όµως οι µαθητές µπορούν να µιµηθούν τους ιστορικούς στις κινήσεις που κάνουν. Οι διδακτικολόγοι της ιστορίας συµφωνούν ότι, πέραν της γνώσης περιεχοµένου, είναι απαραίτητο να έχουν οι µαθητές και κάποια εµπειρία της ιστορικής έρευνας. Άλλωστε, πολλές δεξιότητες που απαιτούνται για την ιστορική έρευνα θα µπορούσαν να µεταφερθούν κάποια στιγµή και σε άλλους τοµείς στην καθηµερινή ζωή.