Η καθημερινότητα της Νεφέλης κομμάτια: φιλία, προδοσία, έρωτας, υποκρισία, βία… Αν ήταν συγγραφέας, αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να το είχε γράψει εκείνη.

«Παλιά, όταν περνούσε το τρένο, χαιρετούσα. Τώρα όχι. Το ’κοψα. Μου λείπει ο ενθουσιασμός και μου περισσεύει η θλίψη» παραδέχεται η δεκαεξάχρονη Νεφέλη. Και πηγαινοέρχεται «σαν υβρίδιο προγραμματισμένο» σχολείο-σπίτι-φροντιστήριο γυρεύοντας να αυτοπροσδιοριστεί. Ζωή σαν σκόρπια κομμάτια παζλ ή σαν σημειώσεις σε σκόρπιες σελίδες. Αδερφικές κόντρες, φιλία, προδοσία, έρωτας, η ανάγκη να οραματιστείς ένα μέλλον που «δεν το θεωρείς ακριβώς προσωπική σου υπόθεση».

Τι κι αν είναι άνοιξη; Όλα γύρω και μέσα της καταρρέουν ? κι αυτή η ανάγκη της να οραματιστεί κάτι καλύτερο πρέπει να μείνει ζωντανή, παρ’ όλο που «έτσι ξαφνικά σαν να συνειδητοποιώ ότι η λέξη “μέλλον” δεν ξέρω ακριβώς τι σημαίνει για μένα».

Αλλά, που να πάρει, όσο κι αν ο κόσμος είναι σκατά, η ζωή είναι όμορφη. Δεν μπορεί, κάτι πρέπει να υπάρχει που να μπορεί να εμπνεύσει…

Και να που έρχονται αναπάντεχα η μουσική και η ποίηση για να φωτίσουν ακόμη και την πιο άχαρη ή σκληρή ζωή. Για να αντέξεις… για να ελπίζεις… για να φτιάξεις το δικό σου παραμύθι και να πιστέψεις σ’ αυτό… για να ταξιδέψεις σαν σύννεφο… για να ονειρευτείς και να έχεις δικαίωμα σε μια ζωή καταδικιά σου «με αξιοπρέπεια και λίγη ομορφιά».