«Τι μένει από έναν χρονογράφο σαν πεθάνει; Ίσως μόνο ένα χρονογράφημα, που γράφει ένας άλλος – που κι αυτός θα ξεχαστεί. Ίσως κάτι περισσότερο: η ένταση ζωής που χάρισε στους αναγνώστες του. »Ο πλούτος και η ευφορία που δώρισε -έστω και για στιγμές- σ’ αυτούς που τον διάβαζαν. Αυτή η αίσθηση πρόσθετου βίου: μία αύρα γύρω από το όνομα, μία άλως πίσω από τις λέξεις. Εφήμερα κείμενα, για εφήμερους ανθρώπους. Η αιωνιότητα είναι άλλων το χωράφι».