“Η μοντέρνα Ζωγραφική ζήτησε κυρίως να διαφυλάξει την πεμπτουσία της δημιουργικής χειρονομίας του ζωγράφου, να την απαλλάξει από κάθε τι ανώφελο για την έκφραση, από κάθε τι που είναι σεβασμός σε μια νεκρή σύμβαση και που τα μάτια μας μόνα τους συνηθίζουν όλο και περισσότερο να το απαλείφουν. Έτσι η κυριότερη πράξη της μοντέρνας Ζωγραφικής, καθώς αναζητεί με πάθος την πραγματικότητα, ήταν να λυτρώσει σιγά σιγά το όραμα του ζωγράφου, να προσπαθήσει να εκφράσει την ακαθόριστη και απαιτητική παρουσία των πραγμάτων, τις λυρικές τους αναλογίες, τις σχέσεις τους με τον άνθρωπο-ζωγράφο”.
Teriade, “La peau de la peinture” στο περιοδικό Minotaure (τεύχος 7, Παρίσι 1935, σ. 1).

Aντικείμενο της σύντομης αυτής αναδρομής σε σταθμούς της σύγχρονης τέχνης είναι η διερεύνηση της εποχής που συνοδεύει τον “μοντερνισμό”. Τι είναι ο νέος αυτός τρόπος σκέψης και δημιουργίας και πώς διαφέρει από την τέχνη που προηγείται;