Σε έναν κόσμο που έχει γεμίσει θλίψη και δυστυχία, επίπλαστη χαρά και ανάγωγη ψυχαγωγία, σε έναν κόσμο βιαστικό και απόλυτα υλιστικό, όπου η μουσική υπάρχει μόνο για να καλύπτει σιωπές, όπου ο πλούτος επενδύεται σε όπλα, σε ταξίδια στο διάστημα και σε κατασκευασμένες τρομοκρατίες, σ’ αυτόν τον επίφοβο κόσμο, ας τολμήσουμε να κοιταχτούμε στα μάτια, ας τολμήσουμε να ελπίσουμε, να αγκαλιαστούμε για να διώξουμε τους εφιάλτες μας και τις αγωνίες μας. Ας αφήσουμε την Αγάπη που κρύβεται σε μια μικρή σκοτεινή γωνίτσα μέσα μας, να ξεμυτίσει, να βγει στην επιφάνεια, να δει το φως της ημέρας και του Ήλιου… Ίσως τότε να αρχίσουμε να ελπίζουμε ξανά ότι όλα μπορούν να αλλάξουν!