… Πόσο θα ‘θελα τώρα να φεύγαμε μαζί. Εσύ να οδηγείς κι εγώ να σε χαζεύω. Να είσαι προσηλωμένος στον δρόμο κι εγώ τεμπέλικα να μισοκλείνω τα μάτια μου και να σε σκανάρω από πάνω μέχρι κάτω. Το πρόσωπό σου, το προφίλ σου, τα χείλη σου και από τα χείλη σου να γκρεμίζομαι στο στήθος σου. Να γυρνάς, να με κοιτάς για δευτερόλεπτα και να αναρωτιέσαι τι σκέφτομαι.
Και μετά θα μπορώ να κλείσω τα μάτια μου χωρίς καμία έγνοια γιατί θα σ’ έχω πλάι μου και θα έχω μάθει όλες εκείνες τις απαντήσεις που θέλω να μάθω. Και δε θα πονάω ούτε θα φοβάμαι γιατί θα σ’ έχω πλάι μου.

“Να σε χαζεύω”, θα μπορούσε να είναι ένα άλμπουμ με στιγμιότυπα από αυτό το ταξίδι. Μια συλλογή από μικρές προσωπικές ιστορίες που αν τις αθροίσει κάποιος θαρρείς πως θα διαβάσει ή μάλλον καλύτερα, θα ακούσει την ιστορία μιας πόλης. Οι αναγνώστες του θα αναγνωρίσουν στις ιστορίες αυτές σημεία της πόλης, γεγονότα, πρόσωπα γνωστά και πρόσωπα που θα άξιζε να γνωρίσουν. Ίσως μάλιστα σε κάποια από αυτές αναγνωρίσουν και τον εαυτό τους.