Έως πριν από λίγες δεκαετίες, οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα προσαρμόζονταν στις απαιτήσεις της γραμματικής. Δηλαδή προσπαθούσαν να μάθουν και να διαχειριστούν τους κανόνες της ορθογραφίας και του συντακτικού.
Σήμερα, οι ομιλούντες την ελληνική προσαρμόζουν τη γλώσσα στις ανάγκες τους. Λιγοστεύουν επικίνδυνα οι «χρήστες» οι οποίοι προσπαθούν να προσαρμοστούν στους κανόνες της ελληνικής γλώσσας. Και ταυτόχρονα αυξάνονται ραγδαία αυτοί οι οποίοι «κατασκευάζουν» τη δική τους αυτοσχέδια γραμματική.
Η αναμενόμενη συνέπεια είναι ένα εξαιρετικά φτωχό λεξιλόγιο των τριών έως πέντε χιλιάδων λέξεων. Αυτό το λεξιλόγιο είναι επαρκές για τη στοιχειώδη επικοινωνία και μόνο γι’ αυτό!
Έτσι, προκειμένου να αναπληρώσουν τα κενά, οι ομιλούντες κατά προσέγγιση την ελληνική υιοθετούν ξένες λέξεις ή καταφεύγουν σε λεκτικές «ανακαλύψεις». Περιστασιακά δε, εμπλουτίζουν τον
λόγο τους με «μαργαριτάρια» τα οποία αντιγράφουν από την τηλεόραση… Το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον καταθλιπτικό.
Μοιραία η ελληνική γλώσσα ευτελίζεται και οι άνθρωποι σταδιακά καθίστανται ημιμαθείς…

Αυτή είναι η αιτία, για το βιβλίο